Moordenaars!?

We leven in een wereld die heel anders is dan die waarin onze ouders, grootouders en alle voorgaande generaties zijn opgegroeid. Tegenwoordig zijn velen onder ons ervan overtuigd dat het doden van een dier per definitie wreed en onnodig is – een houding die duidelijk wordt weerspiegeld in de publieke opinie van alle slechte mensen die openlijk betrokken zijn bij het doden van dieren.

De Spaanse koning, de CEO van de dierentuin van Kopenhagen, iedereen die op de Faeröer-eilanden leeft, ikzelf, alle andere jagers, alle boeren en aandeelhouders in pizzafabrieken.... De lijst met kwaadaardige dierenmoordenaars is eindeloos en groeit snel. Dit is vooral te danken aan een politiek correcte en zeer diervriendelijke pers die gewillig de kangoeroerechtbank van het gepeupel steunt bij het aanwijzen van de overtreders. Het is erg populaire inhoud!

Zelfs goed opgeleide personen gebruiken graag de uitdrukking "moord" om het doden van een dier te beschrijven en dit is al geruime tijd een populaire trend. Een van de vele voorbeelden was toen een voormalige Deense minister van Justitie het doden van een giraffe in de dierentuin van Kopenhagen "De moord op Marius - een weerzinwekkende daad!" schreef.

Het woord "moord" was vroeger een bijzondere juridische term voor het onwettig doden van de ene mens door de andere. Moord was altijd slecht en altijd een criminele daad. "Kwaad" is duidelijk in overeenstemming met de huidige algemene opvatting over het doden van dieren, dus deze evolutie van de taal is hoogstwaarschijnlijk slechts een natuurlijk gevolg van de verandering in de perceptie van dierenrechten. Om dezelfde redenen lijkt het algemeen aanvaardbaar om jagers, slagers en boeren "moordenaars" te noemen.

Ik kan maar beter bekennen. Ik ben een van die gewone moordenaars die bloedbaden aanricht en wilde dieren eet. Ik zou echter gemakkelijk mijn leven in kosmische harmonie met dieren kunnen leiden en alleen biodynamische groenten van eigen bodem kunnen consumeren. Mijn enige hoop op spirituele redding is onvoorwaardelijke samenwerking met degenen met de juiste mening en alles wat ik te bieden heb is voorkennis van nog onbekende massamoordenaars die momenteel de dierenwelzijnsradar van de media ontwijken.

Mijn informatie betreft de familie Smith. Het is een typisch gezin van vier, en ze behoren allemaal tot de meer dan 90% van de bevolking die vlees eet. De statistieken zijn heel duidelijk: de familie Smith vermoordt om de twee jaar een koe. Of beter gezegd: ze betalen iemand om het voor hen te doen en snijden het zodat ze het in kleine porties van de plaatselijke supermarkt mee naar huis kunnen nemen om op te eten. Op dezelfde manier zijn ze ook verantwoordelijk voor de dood van twee varkens per jaar en slachten ze elke week twee kippen in koelen bloede! Als deze mensen geen vlees, eieren en zuivelproducten zouden consumeren, zouden ongeveer 100 vogels en zoogdieren per jaar niet gedood hoeven te worden. Dit feit houdt het gezin echter niet wakker 's nachts.

Maar daar houdt het niet op. Ook in de moderne akkerbouw vallen nogal wat dodelijke slachtoffers in het dierenrijk. Miljoenen zoogdieren en vogels sterven elk jaar als direct gevolg van mechanische teelt van velden, pesticiden, bemesting en oogst. Niemand weet precies hoeveel, maar met een heel voorzichtige schatting van 50 gedode knaagdieren per hectare cultuurland, komen we voor de Smiths uit op zo'n 100 per jaar. Daar komen talloze vogels en grotere zoogdieren bovenop. Wist je dat veldmuizen verrassend gecompliceerde wezens zijn met het vermogen om te communiceren door middel van zang, zoals mensen en walvissen?

Als mensen hun eigen groenten zouden verbouwen of iemand anders zouden betalen om het op de ouderwetse manier te doen - geen machines en veel zware handenarbeid - zouden deze moorden bijna voorkomen kunnen worden. Zoals altijd heeft de consument de macht om een einde te maken aan het jaarlijkse bloedbad. Toch kiezen de Smiths ervoor om het niet te stoppen. Ze vinden het te duur.

Helaas is de voedselconsumptie van de familie Smith niet de enige gewoonte die dierenlevens kost. Hun gebruik van energie komt ook met een prijs die moet worden betaald in dierlijk bloed. Geen van onze gevederde vrienden zou sterven bij botsingen met hoogspanningslijnen en windturbines als iedereen zijn eigen elektriciteit zou opwekken met behulp van een generator op een hometrainer in de kelder. Op dezelfde manier is de consumptie van olie direct verbonden met olievervuiling en dus met de pijnlijke dood van miljoenen dieren. Zelfs op wegen en spoorwegen komen exorbitante aantallen dieren om, maar als je je altijd met paard en wagen verplaatst, is je aandeel daarin weliswaar minimaal. Meneer Smith rijdt echter in een Toyota.

Met betrekking tot de strijd van de familie tegen de lokale fauna, is hun keuze voor een huisdier nog rampzaliger. Hun kat "Sneeuwvlokje" vermoordt ongeveer 100 kleine zoogdieren en vogels per jaar, simpelweg omdat het in zijn aard ligt om dat te doen. Hij doodt minder als hij veel in huis is en meer als hij 's nachts buiten is. (Deze cijfers zijn afkomstig uit een recente Amerikaanse studie). Een groot deel van de slachtoffers van Sneeuwvlokje zijn beschermde dieren, velen worden midden in het broedseizoen gedood en Sneeuwvlokje vindt het buitengewoon plezierig om zijn slachtoffers heel traaaaaag te doden. Precies zoals de Spanjaarden een stier doden in een stierengevecht, zij het aanzienlijk vaker.

Heb ik de gevolgen van de vervuiling van het gezin al genoemd? Al het afval dat ze via de afvoeren, uitlaatpijpen en afvalcontainers kwijtraken, komt tot op zekere hoogte in de natuur terecht, waar het onvermijdelijk leidt tot de dood van wilde dieren.

Nogmaals, niemand heeft een duidelijk beeld van het werkelijke aantal gedode dieren of hoe lang na onze eigen ondergang we de planeet op deze manier beïnvloeden. Het kan enigszins beangstigend zijn om te denken dat het plastic speelgoed van een happy meal die per ongeluk op het strand is gevallen, over een eeuw een hongerig albatroskuiken kan doden. Toch is dat een feit.

Ik weet zeker dat er meer skeletten uit de kasten van de familie Smith zullen vallen als we verder in detail treden. Maar zelfs als we besluiten hier te stoppen, duikt er elke dag van het jaar een dood zoogdier of vogel op in het bloedige kielzog van deze familie. Bovendien hebben we het nog niet eens gehad over vissen, reptielen, amfibieën, insecten, om nog maar te zwijgen van het gevoelige onderwerp van laboratoriumtests op allerlei soorten, waaronder chimpansees en dolfijnen. We hebben ook geen rekening gehouden met ongediertebestrijding. Zou het eerlijk zijn om over massamoord te praten?

Mensen die meneer en mevrouw Smith kennen, vinden het vaak moeilijk om dit allemaal te geloven. Misschien komt het omdat de familie er net zo gewoon uitziet als jij en ik? Sommige mensen verdedigen zelfs de bewering van de smid dat de familie zich totaal niet bewust is van de omvang van hun moorddadige gedrag. Ze kunnen net zo goed elke dag een schreeuwende kip, een koe of een kitten met een grote hamer op de keukentrap vermoorden, maar het grootste deel van het daadwerkelijke doden vindt plaats buiten het zicht. Met andere woorden, we zouden het kunnen hebben over een soort onvrijwillige doodslag als we in de moordterminologie blijven.

Helaas zijn de Smiths niet de enige ogenschijnlijk normale familie die op moordende razernij is. Eigenlijk zijn ze een vrij doorsnee familie als het gaat om het doden van dieren en nu je een glimp hebt opgevangen van de harde realiteit, zul je nooit meer kunnen beweren dat je je hier niet van bewust bent. Vandaar dat elk dier dat je vanaf nu vermoordt, je opzettelijk vermoordt.

Maar er is een levensvatbaar en praktischer alternatief voor het verslaan van de Smiths van deze wereld. We zouden onze kijk op dieren kunnen heroverwegen en mentaal kunnen terugspoelen naar een tijd (nog niet zo lang geleden), toen het doden van een dier niet automatisch werd gezien als een slechte daad, maar eerder als een natuurlijk gevolg van ons eigen bestaan. Dat zou niet wreed of onzorgvuldig zijn en als we goed gebruik zouden maken van het inzicht in natuurlijke zaken dat we zouden herwinnen, zouden we juist heel veel goeds kunnen doen voor het milieu, de gezondheid en het dierenwelzijn EN een biefstuk kunnen eten!

bron: Jens Ulrik Høgh 

De stem van de jager